شوخی باشعرسهراب سپهری ..اهل کاشانم

شوخی با سهراب.... .اهل ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻢ *

*ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﻋﻼﻓﯿﺴﺖ *

* ﺟﯿﺒﻬﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯿﺴﺖ *

* ﭘﺪﺭﯼ ﺩﺍﺭﻡ *

*ﺣﺴﺮﺗﺶ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ *!

* ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﻡ ﻧﺎﺑﺎﺏ*

*ﻭ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺟﻮﺍﺏ *

*ﺍﻫﻞ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﻢ *

*ﻗﺒﻠﻪ ﺍﻡ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺳﺖ*

* ﺟﺎﻧﻤﺎﺯﻡ ﻧﻤﺮﻩ *!

* ﺧﻮﺏ ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ ﺳﻬﻢ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺑﯿﮑﺎﺭﯾﺴﺖ *

* ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ*

* ﻣﺮﺩ ﺗﺎﺟﺮ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺑﯿﮑﺎﺭ *

*ﻭ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﻣﺪﺭﮎ ﻧﯿﺴﺖ *

*ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺴﺖ*

*ﺟﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﺪ*

*ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﻧﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ *!

*ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﻗﯿﻤﺖ ﺩﺍﻧﺶ ﻧﺎﻟﯿﺪ *!

* ﻭﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ *

*ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻓﻬﻢ ﺭﺍﻓﻬﻤﯿﺪﻡ *

* ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻋﻠﻢ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ

شوخی با شعر شهریار.امدی جانم به قربانت

ﺁﻣﺪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ، ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﭼﺮﺍ

ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺭﺳﻮﺍ ﭼﺮﺍ

ﺧﻮﺏ ﻣﻦ، ﻣﺤﺒﻮﺏ ﻣﻦ، ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻤﺎﻥ

ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺭﺍ ﮐﺞ ﺷﻨﯿﺪﯼ، ﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎﻻ ﭼﺮﺍ

ﺁﻣﺪﯼ، ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﺖ ﺷﻮﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺷﺪ ﺑﻪﭘﺎ

ﻣﯽﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﺭﺍ، ﺑﺰﻥ، ﺁﺧﺮ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﭘﺎ ﭼﺮﺍ

ﮔﻔﺘﯽ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩﺳﺖ، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ

ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﮕﻮ ﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮﻡ، ﺗﯿﭙﺎ ﭼﺮﺍ

ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩ

ﯾﮏ ﺩﻭ ﺑﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮﺭﯼ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﺑﺎ ‏« ﭼﺮﺍ‏» :

ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﻡ، ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻟﯿﻼ ! ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﮐﻦ

ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺠﻨﻮﻥﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺩﻋﻮﺍ ﭼﺮﺍ

ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻃﻨﺰ ,

ﺑﺮﭼﺴﺐﻫﺎ : ﺷﻌﺮ ﻃﻨﺰ

ﺷﻌﺮﻃﻨﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ / ﺭﺍﺷﺪ ﺍﻧﺼﺎﺭﯼ

شوخی با اشعار خواجه حافظ شیرازی

ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﻛﻪ ﻣﻮ ﺟﺎﻧﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺟﻔﺘﯿﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ

ﺯ ﺧﺸﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺧﻦ ﺗﯿﺰ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ

ﺷﺒﯽ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﺘﺎﻥ ﺩﻭ ﺑﯿﺖ ﺷﻌﺮ ﻃﻨﺰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻣﻦ

ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻃﻨﺰﺍﻣﯿﺰ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ 1

ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﯽ ﻟﯿﺰ

ﺍﻭﺻﻮﻻ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ 2

ﺧﺪﺍ ﺩﺍﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻭﻟﻼﻫﻪ

ﻋﺰﯾﺰﺍﻧﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﻠﻨﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﺳﺎﻭﯾﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

)) ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺗﺮﮎ ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﺭﺩ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﺍ

ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﯼ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ((

ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﮐﻤﻪ ﯼ ﮐﻮﻟﺮ ﺯﺩﻡ ﮐﺎﺭﻡ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﺭﻓﺖ

ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﮐﻤﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ ﭘﯿﺮﯾﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ 3

ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺑﻤﺐ ﻭ ﺳﯿﺰﺩﻩ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺣﺎﻝ

ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﻠﻌﯿﺪﻥ ﮔﺸﻨﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﻭ ﺟﺎﻧﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺠﺮﻡ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭ

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺷﺎﻏﻞ ﺩﺭ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺍﮔﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﻋﻠﯿﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﺕ ﺑﻮﻭﻭﻭﻕ

ﺑﺪﺍﻥ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺰﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺪﻩ

)) ﻣﻦ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﯿﺘﺮﻳﻲ ﻣﻮ ﺑﻼﻱ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ !

ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻥ ﺯﻧﻲ ﺭﻧﮓ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﻮ ﺭﻓﺘﻢ ﺭﻧﮓ ﺑﺎﺩﻣﺠﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻢ !

ﺩﻻ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺟﺪﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ، ﻛﺠﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﻮ؟

ﮔﺮﻓﺘﻲ ﺯﻥ ﺑﺮﻓﺘﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﺪ ﻗﺪ ﻗﺪ ﻗﺪﺍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﻮ !

ﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﻧﻢ ، ﻣﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺰﻧﻢ ، ﻣﻮ

ﻣﺠﺮﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﻴﺮ ﮊﻳﺎﻧﻲ ﻭﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﻢ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺍﺭﺯﻧﻢ ، ﻣﻮ !

ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ ﭼﻮﻥ ﺳﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﻏﺎﺯ ، ﻛﺎﺭ ﺗﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ

ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﻲ ﺑﻮﺩ ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻛﺪﺑﺎﻧﻮﻱ ﺧﺎﻧﻪ !

ﻋﻴﺎﻝ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻥ ! ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻻﻥ

ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺗﻮﻱ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﻮﺷﺖ ﻛﻮﺑﻲ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ

حذف کنکورسراسری

ﮐﻨﮑﻮﺭ ! ﺍﯼ ﻣﺮﺍﺩ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ

ﺳﺮﺳﺨﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺳﺪ ﺳﮑﻨﺪﺭﯼ

ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﺳﺖ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﻮﺭﮐُﻦ

ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺗﻮ ﺟﺰ ﮐﻮﺭﯼ ﻭ ﮐﺮﯼ

ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺟﺎﺩﻩ ﺻﺎﻑ ﮐﻦ

ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭼﻮﻥ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺗﺮﺍﺑﺮﯼ

ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯿﺎ ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻧﯿﻤﺮﺍﻩ

ﺩﺍﻧﺸﮕﻬﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻣﺸﺘﺮﯼ

ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺳﺒﺰ

ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﺎﺩﻩ ﻭ ﻧﺮﯼ

ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﻭﺯ ﻣﺪﺭﮎ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪﻩ

ﺗﺎ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﮕﺸﺎﯾﺪﺕ ﺩﺭﯼ

ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺎﻏﺬ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻭ ﺩﮐﺘﺮﯼ

ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺮ ﺩﺭ ﮐﻮﺯﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ

ﻃﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺍﺧﺬ ﻣﺪﺭﮐﯽ

ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻤﺴﺎﺭﯼ اوری ... .همایون علیدوستی

اندرباب مجردی

ﺻﺒﺢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻏُﺮ ﺯﺩ

ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻫِﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺯﺩ

ﮐﻪ ﺑﻴﺎ ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮ ﺁﺩﻡ ﺷﻮ

ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻏﺼّﻪﻫﺎﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮ

ﮐﻪ ﺑﻴﺎ ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﯼ

ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪﮔﻴﺮ ﺷﺪﯼ

ﺯﻥ ﻧﺪﺍﺭﯼ، ﻋﺒﻮﺱ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻨﯽ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ

ﺯﻥ ﺑﮕﻴﺮﯼ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮐﻴﻔﻮﺭﯼ

ﺍﺯ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼّﻪ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺩﻭﺭﯼ

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻧﮓ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ

ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ

ﺷﺎﻩ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﯼ ﭘﺴﺮﻡ

ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﮐﻦ، ﺍﯼ ﺗﻮ ﺗﺎﺝ ﺳﺮﻡ

ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻠﺨﯿﺴﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺷﻴﺮﻳﻦ

ﻳﮏ ﻧﺒﺎﺗﯿﺴﺖ ﮐﻪ ... ﺑﻴﺎ ﻭ ﺑﺒﻴﻦ ...

ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺭﻭﺷﻦ

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺭ ِ ﺗﺎﺑﺶ ِﺯﻥ

ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ، ﺷﺐ ﺗﺎﺭ

ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺭ ﻻﻣﭗِ ﻫﺰﺍﺭ !

ﮐﺎﻣﻼً ﺭﻭﺑﺮﺍﻩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ

ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ

ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻌﺖ ﺭﺩﻳﻒ ... ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ

ﺻﺎﻑ ﻭ ﺻﻮﻑ ﻭ ﺍﺗﻮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ... ﺧَﻔَﻦ

ﺟﻤﻊ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ

ﺍﺯ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﻭ ﻣﻴﺪﺍﻥﻫﺎ

ﺧﺎﻧﻪﺍﺕ ﺗﻮﯼ ‏«ﮐﻮﭼﻪﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ‏»

ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪﺍﯼ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ !

***

ﺍﻟﻐﺮﺽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ ... ﺧﺎﻣﻢ ﮐﺮﺩ

ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺮ ﺷﺪﻡ ... ﺣﺮﺍﻣﻢ ﮐﺮﺩ

ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺷﻮﺭﺍ ﮐﺮﺩ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﺭﺳﻴﺪ ﻏﻮﻏﺎ ﮐﺮﺩ

ﻋﻤﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻓﺎﻣﻴﻞ

ﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﻟﻴﻞ؟ !

ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻓﮑﺮ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺯﻳﺒﺎ

ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ

ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﺍﻟﻐﺮﺽ، ﺧﺎﻧﻪ ﺑَﻞﺑَﺸﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ

ﺗﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﭼﻨﺎﻥ

ﮐﻪ ﺩﻫﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﺪﺍﻝ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﺎﻥ

ﺟﻤﻊ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ

ﮐﻪ ﺳﺮﯼ ﺑﺮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺑﺎﺣﻴﺎ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﻭﺳﺖ

ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺕ ﺣُﺴﻦ ﺧﻠﻘﺖ ﺍﻭﺳﺖ

ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍﻭ ﻫﻨﺮ ﺭﻳﺰﺍﻥ

ﭘﻴﺶ ﻗﺪّﺵ ﭼﻨﺎﺭ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ !!!

ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﺶ ﺍﺻﻴﻞ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎﻝ

‏«ﺣﺎﻝ ‏» ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﻭ ﻣﺎﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﻝ

- ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺻﺎﺣﺐ ﺣﺎﻝ

ﻭﺻﻠﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﻭﺑﺎﻝ

- ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﮐﻤﺘﺮ

ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﮐﻢ ﻭ ﺷَﺮﺵ ﮐﻤﺘﺮ

- ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻳﮑﯽّ ﻭ ﻳﮑﺪﺍﻧﻪ

ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﻤﺴﺮﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ

* * *

ﺑﺤﺜﺸﺎﻥ ﺳﻮﮊﻩ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ

ﺑﺎﺏ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻘﻂ

ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺑﻮﺩ

ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻠﻢ ‏« ﮐﺘﺎﺏ ﻗﺎﻧﻮﻥ ‏» ﺑﻮﺩ

جنبش غیرمتاهلان

ﺟﻨﺒﺶ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺎﻫﻼﻥ

ﺷﺒﯽ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺮﺩ، ﺟﻤﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ

ﭼﻮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﺷﻤﻊ ﺁﻣﺪﻧﺪ

ﯾﮑﯽ ﺯﺍﻥ ﻣﯿﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ

ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻝ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ:

ﻣﺮﺍ ﮐﺸﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﻧﻖ ﻧﻘﻮ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻨﺪ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮ

ﺷﺪﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﺍﻭ

ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﺶ ﺍﻭ؟

ﺑﮕﺮﺩﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﯿﺶ ﻭ ﮐﻢ

ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻏﺮﺏ ﻭ ﻣﻦ ﻓُﺮﺩﻭﺍَﻡ: ‏( ﻧﺎﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺳﯿﺴﺎﺕ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ‏)

ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻃﻨﺰ

ﺯﻥ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﻏﺮﺏ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻄﻨﺰ

ﭼﻨﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ

ﮐﻪ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻭ ﻣﻦ ﻧﺨﺎﺭﺍﻧﺪﻩ ﺳﺮ

ﭼﻮ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎﻟﯿﺪ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩ،

ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻫﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ

ﯾﮑﺎﯾﮏ ﺩﺭ ﺩﻝ ﮔﺸﻮﺩﻧﺪ ﻧﯿﺰ

ﮐﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ، ﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﯾﺰ

ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ: ﺩﺭ ﮔﻮﺷﯽ ﺍﻡ ﮔﺸﺘﻪ ﺯﻥ

ﺩﮔﺮ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻣﻦ ‏(ﺍﻫﻞ: ﺯﻥ ‏)

ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺩ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻡ،

ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺮﺯ ﻭ ﺷﺮﻡ :

ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮﺍﻥ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ،

ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺍﺯ ﻗﯿﺪ ﻭ ﺑﻨﺪ،

ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ ﻋﻠﯿﻪ ﺯﻧﺎﻥ، ﺟﻨﺒﺸﯽ

ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺯﻧﺎﻥ، ﺑﺮ ﺯﻧﯿﻢ ﺁﺗﺸﯽ

ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻝ ﻣﺎ

ﺗَﻪ ﭼَﻪ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺩﮔﺮ ﺩﻭﻝ ﻣﺎ

ﺑﮑﻮﺷﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻗﯿﺎﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺭﻫﺎ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﺯ ﺩﺍﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ

ﺗﻌﻬﺪ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﮔﻪ ﻫﻤﻪ

ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻥ ﻧﺘﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺑﯽ ﻭﺍﻫﻤﻪ،

ﭼﻪ ﺍﻫﻞ ﺟﻨﻮﺏ ﻭ ﭼﻪ ﺍﻫﻞ ﺷﻤﺎﻝ،

ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﯿﺎﻝ

ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ، ﺣﻔﻆ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﯽ

ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﮕﯽ

ﺳﭙﺲ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻭ ﮔﻔﺘﻤﺎﻥ،

ﺑﺸﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﻏﯿﺮﻣﺘﺎﻫﻼﻥ

رییس نمونه

به دنسر مدیری گرانمایه بود..
که غمخوار طلاب هرپایه بود...
نه اهل ریا ونه مردغرور.....
جوانی صمیمی نه اهل زر وزور....دوچشمش پرازاشک ودل ریش ریش....
که خوردی غم کارمندان خویش....
اتاقش نه مخزن راز بود.....
که در ان به روی همه باز بود....
نگویی مرا ازنشانش بگو....
چه گویم ندارم نشانی ازاو...
نشان طلایی زمردانگی
...
نبوداو جوانی ز درماندگی

می خورده ومحتسب

ﻗﻠﭽﻤﺎﻗﯽ ﻧﺨﺒﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ

ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎ، ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺳﺎﺗﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ: ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ! ﭼﺮﺍ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﺍﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﺪﯼ؟

ﮔﻔﺖ: ﻫﺮﮐﺲ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﮐﺮﺩ ﺍﻭ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ

ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ؟!

ﮔﻔﺖ : ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ ﻏﺮﺽﻭﺭﺯﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ

ﮔﻔﺖ : ﺩﯾﺪﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﻫﻢ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ : ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻭﺭﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻭ ﺩﺭﺑﻨﺪﺕ ﮐﻨﻢ

ﮔﻔﺖ : ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺟﺎﯼ ﺍﻓﺴﺮ ﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﺁﯾﺪ ﺣﺮﺍﺳﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻤﺎﻥ

ﮔﻔﺖ: ﻣﺴﺠﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ: ﻣﺴﺘﯽ ﺯﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻫﯽ ﺣﺮﻑِ ﺑﯽﺧﻮﺩ ﻣﯽﺯﻧﯽ

ﮔﻔﺖ : ﺁﻥ ﻫﻢ ﻋﻠﺘﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺟﺰ ﮐﺎﻓﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ : ﮔﻮﯾﺎ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻟﺖ

ﮔﻔﺖ: ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﺎﻟﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ : ﻣﺠﺒﻮﺭﯼ ﻣﻄﯿﻊ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺷﻮﯼ

ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ‏«ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﯼ 2‏» ﺁﺩﻣﯽ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﯾﺪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺭﻭﯼ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭ!

ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮﻥ ﻣﺎ ﺭﻧﮕﯿﻦﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﻧﯿﺴ

زرنگ ریاضی

ﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻂ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ

ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﯽ ﺟﻮﻡ ﺍﯾﮕﺮﮒ ﺯﮔﻨﺪ

ﺧﻨﺠﺮ ﺩﯾﻔﺮﺍﻧﺴﯿﻞ ﻫﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻨﺪ

ﺩﺍﻣﻦ ﻫﺮ ﺍﺗﺤﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺩﺭﻡ

ﺍﺯ ﺳﺮ ﻫﺮﺟﺎﯾﮕﺸﺘﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﻡ

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺑﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ

ﺍﺯ ﮐﻤﻨﺪ ﻣﻨﺤﻨﯽ ﻫﺎ ﺭﺳﺘﻪ ﺍﻡ

ﮔﻮﺵ ﻫﺮ y ﻭ x ﺍﯼ ﻣﯽ ﺟﻮﻡ

ﺷﯿﺐ ﻫﺮ ﺧﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺩﻭﻡ

ﮔﺎﻩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﻄﻠﻘﻢ

ﮔﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺯﻟﻒ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺸﺘﻘﻢ

ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

ﮔﺎﻩ ﺧﻂ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ

ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﯾﺪﻡ ﺗﻮﺍﺑﻊ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

ﭘﺎﺭﻩ ﺧﻂ ﻫﺎ،ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ

ﺩﺭ ﺭﯾﺎﺿﯽ ﺑﺤﺚ ﺍﻧﺘﮕﺮﺍﻝ ﻧﯿﺴﺖ

ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻭ ﺭﺍﺩﯾﮑﺎﻝ ﻧﯿﺴﺖ

ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺟﺬﺭﻫﺎ ﮐﻮﭼﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﮐﺴﺮﻫﺎ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﺯ log ﻭ ﺑﺴﻂ ﻭ ﻧﭙﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﺭﺩ ﭘﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺧﻂ ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﺯﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻏﻢ ﻧﺒﻮﺩ

0/0 ‏(ﺻﻔﺮ ﺻﻔﺮﻡ ‏) ﻫﻢ ﺩﮔﺮ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﺒﻮﺩ

ﺁﺭﯼ ﺁﺭﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻋﻘﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ x ﻭ y ﺩﺍﺩ،ﺩﺍﺩ

ﺭﻭﺯ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺎﯼ ﯾﺎﺩ باد..

منصب دوستی

ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺗﻤﯿﺰ

ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭼﺴﺒﯿﺪ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ!

ﭼﻮ ﮔﯿﺴﻮﯼِ ﻣﻪﻃﻠﻌﺘﺎﻥِ ‏« ﻃﺮﺍﺯ ‏»

ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻭ ﻋﻤﺮ ﺍﻭ ﺷﺪ ﺩﺭﺍﺯ

ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻧﺰﻋﺶ ﺯ ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﮐﺴﯽ

ﺑﺮﺁﻥ ﻣﯿﺰ ﺯﺩ ﺯﻭﺭ ﺑﯿﺠﺎ ﺑﺴﯽ

ﻧﺸﺪ ﮐَﻨﺪﻩ ﻣﯿﺰ ﺍﺯ ﺑﺮِ ﻣﺤﺘﻀﺮ

ﻣﮕﺮ ﺷﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺘﻀﺮ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ

ﺑﺰﺩ ﺷﯿﺸﮥ ﻗﺮﺹ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ

ﮐﻪ ﻣﯿﺰﺵ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺑﺮﺵ

ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﻋﺠﺐ ﭼﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﯿﺰ

ﻧﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﻣﯿﺰ

ﻧﮕﻮ ﻣﯿﺰ ﺑﺮ ﮐﺲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭﻓﺎ

ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﺰ ﺭﺍ

ﺷﺪﻩ ﻣﯿّﺖ ﻭ ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻔﻦ

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﮔﻮﺭﮐﻦ

ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﭼﻮﻥ ﻧﻪ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﺷﺪ

ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﻣﯿﺰ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺷﺪ